#122 Knowledge to Go
The Bhagavad Gita van Krishna, Eknath Easwaran
Onlangs, toen ik naar huis reed, passeerde ik een ambulance voor een huis en zag twee paramedici een brancard draperen. Het was duidelijk dat ze de brancard gereed maakten en dat er zeer binnenkort iemand op die brancard zou liggen en dan in de ambulance.
Om wat voor reden dan ook, ik dacht meteen aan John Donne’s “voor wie de bel luidt” regel.
Zoals je wellicht weet, was John Donne een zestiende-eeuwse Engelse priester, dichter en prediker.
Hij zei ooit:
“No man is an island, entire of itself; every man is a piece of the continent, a part of the main. If a clod be washed away by the sea, Europe is the less, as well as if a promontory were, as well as if a manor of thy friend’s or of thine own were: any man’s death diminishes me, because I am involved in mankind, and therefore never send to know for whom the bells tolls; it tolls for thee.”
In het Nederlands…
“Niemand is een eiland, geheel op zichzelf; elke man is een stuk van het continent, een deel van het hoofd. Als een kluit door de zee wordt weggespoeld, is Europa dat minder, evenals als een voorgebergte was, en ook als een landhuis van jouw vriend of van jezelf was: de dood van een man vermindert mij, omdat ik betrokken ben bij de mensheid , en vraag daarom nooit om te weten voor wie de klokken luiden; het tol voor jou.”
Zijn prachtige proza vangt de kracht van onze onderlinge verbondenheid. En… Die laatste regel kwam in me op toen ik de medici zag en me de persoon voorstelde die binnenkort op de brancard zou liggen.
Vraag niet voor wie de brancard wordt klaargemaakt. Het wordt voor JOU klaargemaakt.
Ik werd getroffen door het besef dat ik op een dag op zo’n brancard zou liggen.
EN duus…
Ik nam even de tijd om me dat moment voor te stellen – een stil gebed uitsprekend dat de dag zou komen na nog vele (!) decennia van levendige gezondheid en vreugdevol leven. En met een liefdevolle familie om me heen. En hopelijk zouden ze me daar gewoon mee uitlaten NADAT ik vredig thuis was overleden met een glimlach op, zoals een leeftijd van ongeveer 103, als alles goed gaat. (🤓)
En…
Totdat we leren hoe we voor altijd kunnen leven..
Het gaat gebeuren. Het komt ons allemaal een keer toe.
Dat is natuurlijk geen nieuwsflits, maar het is gemakkelijk om die realiteit te negeren en dan kostbare momenten te verspillen alsof we voor altijd zullen leven.
De microles van vandaag is..
Als je vandaag de sirene van een ambulance hoort, vraag dan niet voor wie de sirene loeit.
Weet dat het om jou jammert.
Haal diep adem. Stuur een zegen naar de persoon in die ambulance. (En de mensen die hem of haar dienen.)
En onthoud dat die sirene uiteindelijk om JOU loeit.
En… Laten we vooral terugkeren naar dit moment en leven zoals we het menen.
